Life is a beach
Blijf op de hoogte en volg Erik & Liset
28 April 2013 | Verenigde Staten, Malibu Beach
De zee golft rustig terwijl de laatste lichtstralen met moeite over de aanliggende heuvel kaatsen. Het is de derde en laatste nacht aan de kust. De laatste nacht verblijven we op het welbekende Malibu beach. De enige sterren die wij zien zijn die in de hemel als het donker is. Er is enige verwarring over het steelpannetje: het staat op de kop. Of het water ook andersom wegstroomt hebben we nog niet kunnen bevestigen. De rust van vanavond is verdiend, lekker en compleet tegengesteld aan het rijden op highway 1.
Het is een puinzooi, een mierenhoop lijkt een rustige bedoening vergeleken met het berijden van de weg. De weg is vol met “I take picture, yesss”, “eh esse, come esta" en garnalen. De garnalen hadden we moeten weten, de zee is namelijk een steenworp verderop. Naja, de stenen mag je eigenlijk niet oprapen omdat het hele gebied zo heilig is als hun vlag. Die trouwens nog steeds half stok hangt vanwege Boston. Het ding is overal aanwezig, eigenlijk wel iets moois.
De eerste camping is niet echt op het strand. Het is een ‘primitive campground’. Waarbij primitive enkel staat voor de staat van de toiletten: een gat in de grond voor ons. Niet dat het wat uitmaakt, ons rijdende paleis is voorzien van een splinternieuwe reet-troon. We lopen even terug om te betalen en het strand te bezoeken. We worden letterlijk aangegaapt dat we lopen in plaats van rijden. Op het strand een stukje lopen, tenen verliezen aan het water dat niet bepaald warm is en na wat foto sessies terug naar de camper. Onderweg vijf bambi’s die er toch wel erg appetijtelijk uit zien. Voordat Erik echter zijn almachtige knuppel kan laten neerdalen op het nietsvermoedende hertenschedeltje weet Liset hem af te leiden met de belofte van eten. Op het laatste stuk van de wandelroute staat een bord – goh, dat zal dan eigenlijk wel het begin zijn. Het waarschuwt voor Poema’s. Letter voor letter lezen we het hele bericht over de mogelijke verschijning ervan… onderaan is de lol eraf: de brief is uit 1999. Zo vorig millennium.
Onderweg naar de tweede camping zien we stranden vol met vetkwabben. En nee, het zijn niet onze Amerikaanse medemensen. Het zijn zeehonden/leeuwen… zeewezens met blubber in ieder geval. We zoeken naar de camping en op het laatste moment zien we de afslag. We slingeren, dalen en trillen – heel belangrijk dat laatste – naar de camping. Op de camping zetten we ons beestje ten ruste en godver, hij jankt als we weglopen. Zo kinderlijk. Kijken wat het is: Tadaa, we winnen weer de jackpot van pech. De generator is weer aan. *Zie voorgaande verhalen voor behandeling van het betreffende paneel*. Niets werkt. Bellen naar onze favoriete knutselclub dan maar: geen bereik. Dan maar… genieten aan het strand. Foto’s maken, kwijlen over lichamen van kitesurfers en ook Liset komt aan haar trekken: Erik loopt erlangs. Voor de achterhoekers onder ons: ernaast. We staan prachtig op een koningsplek aan het strand: we kijken over alle plebs beneden uit omdat we 5 dollar extra hebben betaald voor elektriciteit.
De volgende dag rijden we verder naar Malibu: de puinzooi wordt groter. Het is nu alsof je een crècheleider bent van 71 kinderen met ADHD in het kwadraat. Fietsers links en rechts, openzwaaiende deuren, parkerende auto’s, zigzaggende motoren en overal grote campers die de weg zoeken en mensen ternauwernood missen met hun killermirrors. Iedereen hier rijdt namelijk pas net met hun 25-voets – of grotere – moordmachine in deze regio. Ondertussen bellen we met CA: ja hij doet het weer, nee we willen niet weer een halfslachtige reparatie. Wat mag Erik lostrekken zodat de generator dood gaat? Niets. Totdat we 10 minuten volhouden; een simpel stekkertje mag los en het hele probleem is weg. Naja, voor ons.
Eindelijk krijgen we onze verdiende rust. We blikken terug op drie heerlijke dagen bij de zee. Het is een combinatie van spektakelrotsen, wegen voor rallyauto’s en jawel: wegwerkzaamheden. We boeken op de laatste camping in Malibu mountain view; de zee kennen we nu wel. Door gebrek aan overburen hebben we echter zeezicht: maar zoals we hier nu zitten in het donker zien we bar weinig.
We zijn vanmiddag wezen zwemmen; het was heerlijk warm en vele malen beter dan het golfslagbad thuis. Misschien minus het zeewier dan.
Op naar magic mountain: de Amerikaanse versie.
De foto's zijn hier!
De vraag voor het Ultieme Souvenir (^TM) - we zijn te lui om het tekentje op te zoeken: Wat zat er aan onze voeten bij terugkomst van Jalama beach?
Het is een puinzooi, een mierenhoop lijkt een rustige bedoening vergeleken met het berijden van de weg. De weg is vol met “I take picture, yesss”, “eh esse, come esta" en garnalen. De garnalen hadden we moeten weten, de zee is namelijk een steenworp verderop. Naja, de stenen mag je eigenlijk niet oprapen omdat het hele gebied zo heilig is als hun vlag. Die trouwens nog steeds half stok hangt vanwege Boston. Het ding is overal aanwezig, eigenlijk wel iets moois.
De eerste camping is niet echt op het strand. Het is een ‘primitive campground’. Waarbij primitive enkel staat voor de staat van de toiletten: een gat in de grond voor ons. Niet dat het wat uitmaakt, ons rijdende paleis is voorzien van een splinternieuwe reet-troon. We lopen even terug om te betalen en het strand te bezoeken. We worden letterlijk aangegaapt dat we lopen in plaats van rijden. Op het strand een stukje lopen, tenen verliezen aan het water dat niet bepaald warm is en na wat foto sessies terug naar de camper. Onderweg vijf bambi’s die er toch wel erg appetijtelijk uit zien. Voordat Erik echter zijn almachtige knuppel kan laten neerdalen op het nietsvermoedende hertenschedeltje weet Liset hem af te leiden met de belofte van eten. Op het laatste stuk van de wandelroute staat een bord – goh, dat zal dan eigenlijk wel het begin zijn. Het waarschuwt voor Poema’s. Letter voor letter lezen we het hele bericht over de mogelijke verschijning ervan… onderaan is de lol eraf: de brief is uit 1999. Zo vorig millennium.
Onderweg naar de tweede camping zien we stranden vol met vetkwabben. En nee, het zijn niet onze Amerikaanse medemensen. Het zijn zeehonden/leeuwen… zeewezens met blubber in ieder geval. We zoeken naar de camping en op het laatste moment zien we de afslag. We slingeren, dalen en trillen – heel belangrijk dat laatste – naar de camping. Op de camping zetten we ons beestje ten ruste en godver, hij jankt als we weglopen. Zo kinderlijk. Kijken wat het is: Tadaa, we winnen weer de jackpot van pech. De generator is weer aan. *Zie voorgaande verhalen voor behandeling van het betreffende paneel*. Niets werkt. Bellen naar onze favoriete knutselclub dan maar: geen bereik. Dan maar… genieten aan het strand. Foto’s maken, kwijlen over lichamen van kitesurfers en ook Liset komt aan haar trekken: Erik loopt erlangs. Voor de achterhoekers onder ons: ernaast. We staan prachtig op een koningsplek aan het strand: we kijken over alle plebs beneden uit omdat we 5 dollar extra hebben betaald voor elektriciteit.
De volgende dag rijden we verder naar Malibu: de puinzooi wordt groter. Het is nu alsof je een crècheleider bent van 71 kinderen met ADHD in het kwadraat. Fietsers links en rechts, openzwaaiende deuren, parkerende auto’s, zigzaggende motoren en overal grote campers die de weg zoeken en mensen ternauwernood missen met hun killermirrors. Iedereen hier rijdt namelijk pas net met hun 25-voets – of grotere – moordmachine in deze regio. Ondertussen bellen we met CA: ja hij doet het weer, nee we willen niet weer een halfslachtige reparatie. Wat mag Erik lostrekken zodat de generator dood gaat? Niets. Totdat we 10 minuten volhouden; een simpel stekkertje mag los en het hele probleem is weg. Naja, voor ons.
Eindelijk krijgen we onze verdiende rust. We blikken terug op drie heerlijke dagen bij de zee. Het is een combinatie van spektakelrotsen, wegen voor rallyauto’s en jawel: wegwerkzaamheden. We boeken op de laatste camping in Malibu mountain view; de zee kennen we nu wel. Door gebrek aan overburen hebben we echter zeezicht: maar zoals we hier nu zitten in het donker zien we bar weinig.
We zijn vanmiddag wezen zwemmen; het was heerlijk warm en vele malen beter dan het golfslagbad thuis. Misschien minus het zeewier dan.
Op naar magic mountain: de Amerikaanse versie.
De foto's zijn hier!
De vraag voor het Ultieme Souvenir (^TM) - we zijn te lui om het tekentje op te zoeken: Wat zat er aan onze voeten bij terugkomst van Jalama beach?
-
28 April 2013 - 10:31
Karin Overakker:
Heey luitjes,
Zo te lezen gaat het goed daar?
De verslagen zijn prachtig om te lezen,volg ze dan ook trouw.
Wens jullie nog veel plezier op jullie avontuurlijke reis.
Groet Karin. -
28 April 2013 - 16:21
Bert:
Hoi Kids,
Terug uit het warme Egypte en tijd genomen om al jullie belevenissen eens door te spitten.
Zijn leuke tijden daar, als je de ellende van de weigerende apparatuur weg laat.
Foto's geven een aardige indruk van jullie reis, ben benieuwd naar meer.
Nog vele mooie dagen. -
28 April 2013 - 18:40
Mieke:
Het is mooi te lezen dat de natuur in ere gelaten wordt, met een groot aandeel van Liset daarin. We zouden anders nog een borgsom voor een illegale jager moeten gaan overmaken.
Fijn dat Liset ook nog ander natuurschoon dan Erik kan bewonderen. Wordt anders zo eentonig, nietwaar. ( de keuze is reuze, er zijn surfers en zee-olifanten of koeien)
Tis wel maf om te lezen dat jullie op het strand van Malibu zijn, ken ik alleen maar van de TV.
Geniet van de volgende tocht naar de magic mountain.
Jammer dat roadbaby af en toe kuren heeft, de volgende huurder krijgt een welopgevoede roadzilla mee. Alhoewel, dan zal de pubertijd wel komen, mar dat is dan jullie pakkie an niet meer.
-
29 April 2013 - 12:29
Ineke:
Gelukkig hebben jullie intussen 2 weken ervaring met het rijden in een camper en kunnen jullie de nieuwelingen vast wel een lesje leren??!!
Zeewier kun je eten Erik, is gezond.....ja ik weet het, dat is een vies woord voor jou.
Volgens mij heeft Liset ook meegeschreven??
Jullie zouden samen leuke columns kunnen gaan schrijven.................
He, jammer nou van die Poema. Met pijl en boog hadden jullie die vast aan het spit gekregen!
Nog een paar dagen genieten van het rondreizen met roadzilla!!
Nog meer foto's?????????
Groetjes xxx
-
30 April 2013 - 06:39
Erik & Liset :
Meer foto's zijn daar!
Fijn om te lezen dat we een betrouwbare bron van vermaak zijn voor zowel Jeugd, jeugd-plus en jeugd-XL. We doen ons best om de lol te delen, je moet wat in deze tijden ;)
Liset heeft zeker een vinger in de pap, maar meer kunnen wij nog niet openbaren, o trouwe volgelingen.
Erik is zeer gecharmeerd van Amerikaans-gezond. Liset trouwens ook. -
30 April 2013 - 09:18
Lieke:
Zand! Dode kwallen! Zeewier! Uitwerpselen van poema's! -
30 April 2013 - 17:05
Mieke:
Leuk, we mogen weer een vraag beantwoorden. Aangezien er al van alles
genoemd is moet we maar eens uit de box gaan denken.
Ik denk dan aan hondendrollen of andere vieze dingen die beestjes achterlaten, ook de fossiele beestjes. Die hebben namelijk de gewoonte om onder druk te veranderen in een zwarte olie-achtige smurrie. Ik gok dus op een zwarte olie aanslag op jullie poezelige voetjes.
-
01 Mei 2013 - 11:36
Sander:
5 tenen zitten er aan jullie voet (of 10 tenen per persoon), dat is toch niet zo lastig ;) -
08 Mei 2013 - 16:23
Sabrina:
Het eerste wat in me opkwam na het lezen van de vraag was 'kwallen' maar aangezien dat antwoord al gegeven is ga ik maar voor optie 2 'slippers in de kleuren van de Amerikaanse vlag'
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
