De grote scheur

Het is donker, donker zoals het in Nederland nooit zal worden. We zetten Roadzilla stil bij de receptie van onze camping en stappen uit. Behalve donker is het ook koud. Hoewel deze twee elementen geassocieerd worden met vervelende plaatsen, is het hier totaal tegenovergesteld. Het is prachtig: de bomen kraken zachtjes in de wind en in de hemel zijn ontelbaar veel sterren te zien. Liset geeft Erik uitleg over Orion. Na ons vergaapt te hebben aan het uitzicht bemerkt Erik dat zijn ballen eraf vriezen. Tijd om snel even naar de receptie te gaan. Deze is al dicht en we trekken een nummertje voor campers tot 27 voet.

We rijden de camping op en denken dat Roadzilla jeuk heeft. Daarom rijden we door wat bosjes en laten we de takken van bomen het beestje aaien. Na een ware ontdekkingstocht door het bos, welke totaal niet op een camping lijkt, vinden we ons plekje. We draaien erin, kleden ons beter aan en gaan weer buiten staan om te staren naar de hemel.

De volgende ochtend staan we vroeg op en rijden de camping af om te betalen. Deze camping heeft geen hook ups (water, wc of elektriciteit) en eentje 100 meter verderop wel. Aangezien we al wat dagen zonder hebben gestaan hebben we ze wel nodig komende nacht na onze klim de canyon uit. Helaas is de full hook up camping vol: hier begint ons verhaal hoe we in Tuba City uit zullen komen.

We rijden naar een parkeerplaats in het park, trekken onze klimspullen aan en we bereiden ons voor om het vrouwelijke geslachtsorgaan van Amerika te bedwingen. We besluiten het gemakkelijkste pad te nemen tot de helft: genoeg om te zien, genoeg tijd om weer te rijden voor een camping. We lopen vol vertrouwen naar de rand toe. Niets kan je voorbereiden op het moment dat je over de rand staart recht in het monster van 1,6km diep. De foto’s doen er geen eer aan.

De afdaling is dolle pret: iedereen die je tegenkomt is goed geluimd. De mensen omhoog ruiken overwinning en de mensen die omlaag gaan hebben nog niet omhoog hoeven lopen. In de schaduwplekken op de route ontstaan ontmoetingsplekken om onzinnigheden uit te wisselen. Iets waar we rijkelijk in zullen participeren als we omhoog gaan. Voordat het echter zover is maken we gebruik van de toiletten. Erik is helemaal in de hemel van het ingenieuze systeem welke de stank beneden houdt in de toiletten. Je moet maar ergens lol van hebben in een van de wereldwonderen.

Het stijgen gaat bij ons even snel als het dalen, terwijl wordt gezegd dat de verhouding 2:1 zal zijn. Nu zijn wij geen berggeiten, maar onze afdaling was schijnbaar bijzonder traag. Ach, des te meer lol voor ons en tijd als we boven zijn. Boven zien we eruit als marsmannetjes: een van de lagen gesteente is rood en het pad dat erdoorheen loopt ook.

We high-fiven elkaar en starten de camper om naar onze back-up camping te rijden. Deze ligt bij Page, maar daar is de weg verschoven door een aardbeving. Door de detour komen we in Tuba City. We eten weer bij de Denny’s – omnomnom – en vinden via de Wifi een RV park in het nu wereldberoemde Tuba City. Het is een motel, met een gravelplaat erachter waar de RV’s netjes in rijtjes staan. De volgende dag zijn we enorm blij met onszelf dat we naar Tuba City zijn gereden: hoofdwegen naar en rond de Grand Canyon zijn afgesloten vanwege zandstormen. Iets waar we zelf ook nog doorheen zullen ploegen in de volgende editie van: waarzijnwij.

De volgende punten voor het US™ zullen wat gemakkelijk zijn, speciaal voor Lieke. We gaan Mythbusters spelen. Wij zetten hieronder wat mythen over Amerika(nen) op een rij, welke zijn waar… en welke niet?
- Amerikanen zijn dik;
- Amerikanen zijn egocentrisch;
- Alles in Amerika is groter;
- Amerikanen horen het verschil tussen Nederlands en Duits niet.
- Amerikanen lunchen bij fastfoodketens