Roadzilla Special

In ons vorige verhaal vertelden we jullie dat we vanuit Joshua Tree National Park door zijn gereden naar de Grand Canyon. Dat was nogal een rit. Volgens de Ranger bij Joshua Tree zou ons dit ongeveer 5 uur kosten. We vertrokken er rond 10 uur ’s ochtends, dus een scenic drive door Joshua Tree zelf kon er ook nog wel bij. Eenmaal het park uit begon de heuze roadtrip. Op advies van de Ranger zijn we niet over de interstate gereden, maar over de state highways. Vergelijk deze maar met onze provinciale wegen. Het uitzicht is mooier, de dorpjes toegankelijker en de snelheid precies hetzelfde. Toevallig (we zagen het pas toen we onderweg de kaart opensloegen) bracht dit ons ook langs Route 66.

Nou, Route 66. De weg doet zijn reputatie tegenwoordig geen eer meer aan. Dit wisten wij van te voren. Maar toch heeft het wel wat om over de historische weg te rijden. Er staan nog altijd billboards (de non-flashy, ouderwetse soort, met afbladderende verf) langs de weg die diners, motels, tankstations en garages aankondigen. Maar de gebouwen zelf zijn in bijna alle gevallen weggevaagd. Zo nu en dan komen we een instortend hutje tegen. Vergane glorie alom. Maar daar rijden we dan, in onze oversized camper, met aan alle kanten stickers en reclame voor Cruise America. Het ultieme ‘wij zijn toeristen!’-uithangbord. Zo passen we toch een beetje in het landschap van Route 66.

Na Route 66 toch weer de interstate op en na een lange, verder onopmerkelijke dag kwamen we aan bij de weg die ons naar de Grand Canyon zou leiden. Het was ondertussen schemerig en als we aankomen, is het donker. De gehele weg naar de Canyon loopt kaarsrecht naar het noorden, waardoor je onophoudelijk een soort van onheilspellend gevoel hebt: Ergens aan het eind van deze weg valt de aarde weg van de horizon, 1600 meter de diepte in. Maar niks doet dit vermoeden. Hoewel we in de woestijn zitten, loopt deze toegangsweg recht door een National Forest heen. Zoals de naam doet vermoeden, staan hier bomen. En veul. Het uitzicht is prachtig, zelfs een beetje onnatuurlijk in het half-donker, maar toch blijft daar de vraag: Waar is dan die Canyon? Deze vraag kregen we de rest van de dag niet meer beantwoord. We reden het park in en vonden onze kampeerplaats. In het donkere bos sluiten we deze dag af. Over de volgende dag en de Grand Canyon lees je een andere keer meer.

Maar nu eerst: Op speciaal verzoek (en omdat we niet elke dag een verhaal over een of ander wereldwonder kunnen plaatsen): Cribs: The Roadzilla Edition. Eigenlijk hadden we er een Hollywood film van willen maken. Met als tagline: Roadzilla, the Gas Guzzler: 11.000 pounds and 25 feet of V8 powered steel! Helaas hebben we Hollywood nog niet gevonden, wel hebben we een Arnold Schwarzenegger impersonator bereid gevonden ons filmpje in te spreken. Dit filmpje vind je hieronder.

Maar Roadzilla is meer dan alleen haar enorme binnenkant. Het begon allemaal bij de buitenkant. We kamen aan bij Cruise America en midden voor de ingang van het kantoortje stond een camper klaar die toch wel indrukwekkend groot was. Stilletjes vroegen we ons af, ‘is dat ‘em?’ Eerst maar eens aanmelden bij het kantoortje, maar al snel mochten we ons nieuwe thuis gaan bekijken en jawel, dat lompe ding was toch echt ‘maar’ 25 voet lang en 10 voet hoog en 10 voet breed (dat is dus breder dan de vrachtauto’s in Nederland): Hello Roadzilla!

En dan het ingewikkelde verhaal. In rap tempo werd ons uitgelegd waar alle schuifjes, knopjes, luikjes, aansluitingen, warning signs en controlelampjes voor zijn. Waar Godzilla maar één aan/uit-knop had, heeft onze Roadzilla er zo’n 25. Eentje voor de motor – oh nee, wacht, twee, want er is ook een emergency start. Eentje voor de generator – of nee, ook twee (en een spookknop, hierover later meer)! Het werd ons al snel duidelijk dat Amerikanen niet graag ver zoeken naar hun knopjes. Of zelfs hun gootstenen, want ook daar hebben we er twee van. En een douche.

Tsjah, de douche. Liset kan er rechtop in staan. Erik niet. Gelukkig is er wel rekening gehouden met lange Europese mensen: er is een mini-koepeltje waar Erik z’n hoofd precies in past. Ook zijn we erachter dat we allebei op één warmwatertank kunnen douchen.

Naast een douche hebben we ook een toilet (no comment), een fornuis, een afzuigkap (die langzaamaan los komt van het kastje erboven…) en een koelkast met vriesvak, net zo groot als thuis. Het hele ding is voorzien van een surround sound system, met extra speakers boven ons masterbed. We hebben een airco/verwarming. En verdeeld over de hele binnenkant zitten meer dan 25 ledlampjes op alle plaatsen die je maar kunt bedenken. Zelfs in de vloer. Amerikaans kamperen.

Now for the real fun part, het rijden! De Amerikaanse wegen zijn chaos. Dat was onze eerste observatie, zoals jullie al hebben kunnen lezen. Het duurde een aantal dagen, maar ondertussen zijn we eraan gewend. De wegen lijken gigantisch, maar zijn in werkelijkheid vaak maar net breed genoeg om ons binnen de strepen te kunnen houden. Momenteel zitten we in het winderige gedeelte van de woestijn, waar binnen de lijnen rijden een soort van wonder is. Roadzilla zelf helpt ook niet mee. Boven de 40 mijl per uur wil ze niet meer rechtuit. We snappen nu waarom automobilisten in Amerikaanse films altijd zo belachelijk aan dat stuur lopen te sjorren: We doen het zelf nu ook. Waarom, vraag je je misschien af, is dat rijden dan toch ‘the real fun part’? Roadzilla is een beest. Ook voor Amerikaanse begrippen: iedereen gaat voor ons aan de kant. Het maakt niet uit of we over rechte wegen rijden of bochtige paadjes, droge woestijnwegen, bergweggetjes tijdens een sneeuwstorm of winderige snelwegen over de plains, dit ding slaat zich er wel een weg doorheen (we vermoeden dat dit ook letterlijk opgevat mag worden).

Behalve natuurlijk als een aardbeving de weg doet instorten. Later meer.

p.s. De Wifi van de Mac laat ons geen filmpjes uploaden, wij vragen u om geduld =)