Magic mountain: au naturèl

Bochtje naar links, bochtje naar rechts; adviessnelheid 25 mph. Liset krabt de toplaag van het plastic, Roadzilla doet hetzelfde met het asfalt. Erik buldert van plezier en leunt – compleet overbodig – mee in de bochten door de bergen. De priester op de radio maant tot rust en lijkt direct te preken tot Erik. Wat hij niet weet is dat advies geven aan Erik nog wel eens averechts werkt: zijn rechtervoet zoekt de bodem van de cabine en Roadzilla springt naar voren. Liset zoekt naar een nieuwe radiozender en vindt eindelijk een Classic Rock kanaal: knallende speakers, piepende banden en veel adrenaline.

Zo’n 2 mm plastic later begint Liset te ontspannen en geniet ze van de dolle achtbaanrit door de bergen. Nu we Nevada verwisseld hebben voor Californië zijn we van één verschrikkelijke verkeersregel af: bij meer dan 4 auto’s achter je moet je stoppen. Nu is het geen slechte regel, ware het niet dat Amerikanen geen maximumsnelheidborden kunnen lezen. Zelfs met de maximumsnelheid verzamel je binnen mum van tijd een schare volgers waar de Christelijke kerk tegenwoordig jaloers op zou zijn. De Christelijke kerk doet hier trouwens aan diversificatie van de opties voor volgers. Zo zijn er de smaken Jesus Christ Scientist Church, Jesus Christ Alien Church en we overwegen de Jesus Christ Church of Roadzilla.

We komen heelhuids bij het veelbelovend klinkende Sierra Meadows RV park – natuurlijk te laat. Check in, staat op een groot bord vermeld, is bij de Golf Shop. Bij het resort is er een dresscode waar wij geheel niet aan voldoen. De vrouw kan ons echter nog vriendelijke mededelen dat we morgen terug moeten komen voor de check in en dat we nu een plaatsje uit kunnen kiezen.

De dag erna staan we vroeg op voor de korte reis naar Yosemite National Park. Eerst nog even inchecken: we worden bijna weggestaard door de fossielen die hun golfclubs uit de pick ups pakken. Een begroeting kan er dan ook niet vanaf voor het jonge tuig dat op hun mooie club aanwezig is. Wij bestempelen hun als oude pedofielen en de natuurlijke balans tussen oud en jong is hersteld. Binnen in de club kan de lieve man die ons incheckt zichzelf geen houding geven: geld accepteren of ze eruit zetten vanwege de kleding. Hij kiest – als een ware kapitalist – voor het geld.

De rit naar Yosemite hebben we zo gepland dat we geen tunnels hebben op de heenweg; we nemen de laagste aanrij route die ook in de winter gegarandeerd open is. De winterperiode duurt hier tot mei, maar aangezien er net wat warme dagen zijn geweest is alles aan het smelten. Tevens verschuift de aarde. Dit merken we aan de detour op onze route: de weg is bedolven onder gesteente en we moeten een stukje omrijden. Ja, we nemen zeker de andere route terug.

Yosemite zelf is – helaas – zoals verwacht. Het is mooi, het is spectaculair en ja het is zeker de moeite. Zion was mooier, Grand Canyon was indrukwekkender en Joshua Tree was rustgevender. Yosemite is echter een mooie afsluiting van onze national park ervaringen: grootse rotsformaties, enorme Seqouia’s en het leukste aan het park: prachtige bulderende watervallen. Wij hebben het niet droog gehouden en daar hadden onze emoties weinig mee te maken. De hard stromende rivier geeft ons ook een inzicht in de waterkracht die de Canyons zoals Zion, Grand Canyon en natuurlijk Yosemite zelf hebben uitgesleten.

We vertrekken over een andere route met een tunnel waarbij je voertuig niet al te hoog mag zijn. Het klinkt allemaal spannend maar uiteindelijk passen we – helaas – gemakkelijk. Na de tunnels gaan we gezamenlijk in de file staan: road work. Achjah, is weer eens wat anders dan een detour. Na de werkzaamheden begint het kat en muis spelletje opnieuw. Bochtenwerk waarbij we beiden met volle teugen genieten van de prestaties van het Ford onderstel. Heuvelaf houden we een Subaru Impreza bij die de maximumsnelheid rijdt: incompetentie van de bestuurder voor ons plus competentie van Erik. En laten we de enorme remklauwen van Roadzilla ook maar even noemen dan. Die het leven redden van een fietser die pas op laatste moment zichtbaar wordt als we de bocht omkomen – en hij fietst op de highway. We stoppen net op tijd (uitwijken kon niet vanwege tegenverkeer). Na het inhalen zwaait de garnaal in de auto achter ons boos uit zijn raam dat we stopten in plaats van de fietser overreden hebben. We eten die avond gekookte zeedieren.

De volgende dag lozen we boel, ruimen de camper op en rijden aan naar Highway 1: de snelweg langs de grote oceaan van boven San Fransisco tot de Mexicaanse grens, door Los Angeles. We besluiten de fotosessie van de Golden Gate Bridge af te zeggen zodat we iets meer vakantie overhouden langs de kust. Wij rijden naar Pebble Beach om de snelweg te vereren met onze aanwezigheid.